Το πράμα μπλιο ‘ναι φανερό κι όλα ‘χουν ξεδιαλύνει
και μόνο ο γάμος να γενεί έχει για ’δα απομείνει.
Πέμπουν ένα ντελικανή, ογλήγορο από ζάλο,
ένα παπά ‘που το χωριό να φέρει δίχως άλλο.
Όλοι κινούνε μ’ όρεξη κι ο κάθα εις αρχίζει
ό,τι στου γάμου τσι δουλειές φελά και ξεχερίζει.
Μέσα σε τούτη τη χαρά ένιωσε το ζευγάρι
την πεθυμιά τη δυνατή από τσ’ άλλους ν’ αλαργάρει.
Και παραπήρανε κι οι δυο να πούνε τα δικά ντως,
να κρυφοκουβεδιάσουνε ξέχωρα τη χαρά ντως.