Δεν μ’ εκτιμάς, λέει η ζωή,
μ’ αναποδιές σ’ το λέει,
πώς, μ’ άλλο τρόπο, να σ’ το πει,
πως το μυαλό σου φταίει.
Δεν έχει άλλη επιλογή,
με πόνο θα σου μάθει,
πως η χαρά είναι στ’ απλά,
τα ταπεινά σου πάθη.
Βάλ’ το στο νου και στην ψυχή,
τίποτα κι όλα είσαι,
ένας, του κόσμου, μαθητής,
μηδέν και άπειρο είσαι.
Αυτά θυμίζει πάντοτε,
με πίκρα σ’ τα θυμίζει,
γιατί ο άνθρωπος ξεχνά,
Θεός είναι νομίζει.
Βάλ’ το στο νου και στην ψυχή,
τίποτα κι όλα είσαι,
ένας, του κόσμου, μαθητής,
μηδέν και άπειρο είσαι,
μηδέν και άπειρο είσαι.