Γύρνα μου τα μεσάνυχτα
που ξόδεψα για σένα,
τις ώρες που ξενύχτησα
χωρίς να κοιμηθώ
και με τα μάτια ορθάνοιχτα
στην πόρτα καρφωμένα
μήπως γυρίσει το κλειδί
κι ανοίξει να σε δω.
Νύχτα μέρα, μέρα νύχτα
μ’ επισκέπτονται
αναμνήσεις και σκιές από το χτες μου,
νύχτα μέρα, μέρα νύχτα
κι ονειρεύονται
πως γιατρεύοντ’ από σένα οι πληγές μου.
Γύρνα μου το ξημέρωμα
που μ’ έβρισκε πιωμένο
μ’ ένα δωμάτιο καπνό
να κόβει αναπνοή.
Κι αφού το ξέρω, δε θα ’ρθεις,
τι τάχα περιμένω;
Στα δέκα μέτρα η ζωή
κι εδώ μόνο σιωπή.
Νύχτα μέρα, μέρα νύχτα
μ’ επισκέπτονται
αναμνήσεις και σκιές από το χτες μου,
νύχτα μέρα, μέρα νύχτα
κι ονειρεύονται
πως γιατρεύοντ’ από σένα οι πληγές μου.