Η ώρα που σε σκέφτομαι
φωτιά που ψιλοβρέχει,
παράσταση που έχει
εμένα θεατή
σ’ ατέλειωτο μονόλογο
με τ’ αποτσίγαρά μου,
μπαγκάζια τα όνειρά μου,
ταξίδι μου η φυγή.
Τώρα η σκέψη μου αρχίζει μ’ ένα "δεν":
δε θα ξανάρθεις και δε θα σε συναντάω.
Κι είναι χειρότερο αυτό κι απ’ το μηδέν
που έχω φτάσει γιατί ακόμα σ’ αγαπάω.
Την Κυριακή τ’ απόγευμα
θυμάμαι αυτή την ώρα:
μας είχε πιάσει μπόρα
και κάτω απ’ τη βροχή
τα λόγια σου με κόβανε
γυαλί απ’ το ’να χέρι,
κι απ’ τ’ άλλο σαν μαχαίρι
το τέλος που ’χε ερθεί.
Τώρα η σκέψη μου αρχίζει μ’ ένα "δεν":
δε θα ξανάρθεις και δε θα σε συναντάω.
Κι είναι χειρότερο αυτό κι απ’ το μηδέν
που έχω φτάσει γιατί ακόμα σ’ αγαπάω.