Δεν πάει κάτω μια μπουκιά απ’ το φαί
στο δρόμο λάσπη και φωνές γίνονται ένα
κι εγώ κολυμπάω στο μεγάλο ψέμα
πως μ’ αγαπούσες δηλαδή.
Οι αναμνήσεις δηλητήριο παντού
χωμένες μέχρι του τσιγάρου το χαρμάνι,
το βλέμμα μου κάνει βόλτες στο ταβάνι
κι εγώ φουμάρω τον καπνό.
Η προδοσία δε γιατρεύεται ποτέ
έχει φωλιάσει στο μυαλό και στο κορμί μου,
σαν δίσκος κολάει ήσουνα δική μου
κι εγώ τον σιγοτραγουδώ.