Είναι κάτι νύχτες που απλώνω τα χέρια
Πιάνω το φεγγάρι, αγγίζω τ’ αστέρια
Σε ψάχνω, σε αισθάνομαι
Στ’ απέραντό σου χάνομαι
Είναι κάτι μέρες που δε βγαίνει η ανατολή
Γίνεται η σιωπή η πιο δυνατή κραυγή
Και στ’ όνειρο αφήνομαι
Μες στη σκιά σου κρύβομαι
Είναι που δε σ’ έχω
Κι άλλο δεν αντέχω
Το αύριο σταμάτησα
Στο σήμερα ναυάγησα
Ρίχνω τη ζωή μου
Στον άνεμο και τρέχω
Το θάνατό μου σφράγισα
Και το κλειδί σου χάρισα
Είναι κάτι ώρες που για πάντα αποκλήρωσα
Φτηνή κληρονομιά που μια ζωή την πλήρωσα
Και κλείνω το παράθυρο
Στο μέλλον μου το ανάπηρο