Άνοιξα πάλι τα συρτάρια μια βραδιά
λέξεις βρεγμένες από δάκρυα μυστικά.
Για όσα ψέματα μου χάρισες εσύ
σαν παραμύθι μια νύχτα μαγική.
Κι όλο το χθες θα το θυμάμαι,
θα το θυμάμαι με βροχές, να πλημμυρίζουν,
να πλημμυρίζουν τα δωμάτια μ’ ενοχές.
Κι όλο το χθες θα το θυμάμαι,
θα το θυμάμαι με σιωπές, σε γκρίζους δρόμους,
σε γκρίζους δρόμους να χαράζω διαδρομές
κι όλο το χθες.
Είδα απ’ το τζάμι μια φιγούρα βιαστική
σαν κάτι τάχα να ήθελε να θυμηθεί.
Έξω απ’ την πόρτα μείναν μόνο τ’ αρχικά
για να σου δείχνουν πως εδώ ήσουν παλιά.
Κι όλο το χθες θα το θυμάμαι,
θα το θυμάμαι με βροχές, να πλημμυρίζουν,
να πλημμυρίζουν τα δωμάτια μ’ ενοχές.
Κι όλο το χθες θα το θυμάμαι,
θα το θυμάμαι με σιωπές, σε γκρίζους δρόμους,
σε γκρίζους δρόμους να χαράζω διαδρομές
κι όλο το χθες.