Robbie poetste instinctief zijn tanden,
voor hij de nacht in reed, stoere dingen zei en deed
hij had alleen lawaai en apekool voor handen
het was altijd al te laat als iets hem speet
en hij vond het zelf ook steeds minder leuk
maar hoe merk je zoiets als een buil op een deuk
hij ging door, schijnbaar onverstoorbaar door
maar een keer te vaak zijn broek gescheurd
aan het zadel van zijn fiets
altijd een nieuwe en nooit eens een oude
nooit eens echt ziek maar altijd verkouden
en hij werd er zo moe van
zo ongelooflijk moe van
maar hou je schouders recht
had zijn vader eens gezegd
Ach Robbie, je aarde zal nooit de dijk kunnen dichten
Alleen is alleen en alleen kun je niemand verplichten
dus neem er nog een en dan blijven we samen tot morgen
dan zien we wel weer ach kerel maak je geen zorgen