Εσὐ στον κὀσμο σου και γὠ απἐξω
κι ὀλα τα βλἐπεις μια χαρἀ
ζεἰς μονἀχα για τον εαυτὀ σου
λἐς δε χαραμἰζεις τον καιρὀ σου
ὀταν ὀμως θἐλεις τὀτε ανατἐλεις
κι ὀλα γὐρω μου τα ομορφαἰνεις
Εχω κἀνει λἀθη κἰ ὀλα μου τα πἀθη
ἐχουν τη δικιἀ σου την υπογραφἠ
ἐχω κἀνει τὀσα δε θυμἀμαι πὀσα
μα για αἐνα θ᾽ ἀρχιζα απὀ την αρχἠ
Εσὐ στον κὀσμο σου και γὠ στημἐνος
να περιμἐνω τη στιγμἠ
πὀτε ξαφνικἀ θα με ζητἠσεις
λἰγα ψἰχουλα να μου χαρἰσεις
μἐχρι τὀτε ὀμως μια χαρἀ μιἀ πὀνος
εἰσαι ο πιὀ δὐσκολος μου δρὀμος