Βυθισμένες συνοικίες, σ’ ένα κίτρινο θλιμμένο πηλό
σασισμένοι υπνοβάτες, οι ανύποπτοι δε ζουν πια εδώ
είναι οι νύχτες τους μεγάλες κι οι ελπίδες τους χωρίς το σκοπό
το σκοπό που ψιθυρίζουν όσοι διώχνουν το κρυμμένο κακό
Το χρόνο που τυλίχτηκαν στις φλόγες σωπαίνουν
τα χρόνια της φωτιάς
ανήλικες φιγούρες στην άκρη του δρόμου
στενά της Κοκκινιάς
Ο Κάιν στα δεκάξι μαντρωμένο λιωμένος
εκούσια τυφλός
το νιώθει δε θ’ αντέξει, μα στη λάμα γερμένος
στα είκοσι σκορπιός
Το όνομα που πέταξε στις στέγες κι απλώνει
στη δυτική πλευρά
στο νου του δε χωράνε υποσχέσεις κι η σκόνη
λάσπη κι αγορά
Ο Κάιν δε κρατούσε ανθοδέσμη στο χέρι
μα τ’ άλλο του μισό
ορφάνεψε η θέση στο δικό του τ’ αστέρι
στον παράδεισο
Σώματα Σώματα, λάμες μαχαιριών
Σώματα Ασώματα, στο φως των αστεριών
Γεννήθηκε στις ράγες, στη τροχιά των χαμένων
στην πέτρινη γωνιά
το πρόσωπο στο τζάμι να κοιτάει ραγισμένο
δίχως να ρωτάει
Ο Κάιν μ’ ένα βλέμμα που σημαίνει σωπαίνω
μα βλέπω καθαρά
εκείνο που μου τάξανε εγώ το περιμένω
στη σκοτεινή πλευρά
Κανείς δε θα μιλήσει για βλέμμα που λειώνει
που είδε το κακό
ποτήρι θα σηκώσει τη χρονιά που το χιόνι
δε θα `ναι πια λευκό