Όταν σε είδα για πρώτη φορά
ήταν λουσμένα με φως τα μαλλιά
και εμφανίστηκες στον ουρανό
με αποχρώσεις γαλάζιου φωτός.
Σε ξαναείδα ένα γκρίζο πρωϊ
που `χε παγώσει πολύ η ψυχή
κι εσύ με πήρες γλυκά αγκαλιά
αχ πώς χτυπούσε η δική σου καρδιά.
Αυτός ο χτύπος της καρδιάς
που με δονούσε απαλά
είχε θεσπέσια μουσική
γιατί την έγραψε η ψυχή !
Και έμεινα τότε εγώ να κοιτώ
αυτό το βλέμμα το μοναδικό
που αν και πέρασε τόσα πολλά
δεν έπαψε στιγμή ν’ αγαπά !
Γι’ αυτό θα σε ονομάσω εγώ
αγάπη, χρώμα και μπλε ουρανό
βάλσαμο της πονεμένης ψυχής
μια αχτίδα του ήλιου ζεστή.