Η ζωή σου κάθε μέρα θα παλιώνει
σ’ ένα δωμάτιο που βούλιαξε στη σκόνη,
σ’ ένα τηλέφωνο που άλλον θα ζητάει
και σου θυμίζει μια φωνή που σε ξεχνάει.
Κομματιασμένα χρόνια, χαμένοι καιροί,
αρρωστημένα λόγια, του κόσμου η φωνή.
Θα γυρνάς στη βροχή με τσιγάρο στο χέρι,
θα περνάς μια ζωή που κανείς δεν την ξέρει.
Η ζωή σου που γεμίζει στο σκοτάδι,
τα λαϊκά του διπλανού που ακούς το βράδυ.
Οι φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν
θα σου φωτίζουν όλα αυτά που δε θα γίνουν.
Κομματιασμένα χρόνια, χαμένοι καιροί,
αρρωστημένα λόγια, του κόσμου η φωνή.
Θα γυρνάς στη βροχή με τσιγάρο στο χέρι,
θα περνάς μια ζωή που κανείς δεν την ξέρει.