Στις πέντε το πρωί και πάλι μόνος
στους δρόμους τριγυρνώ σαν τον τρελό,
νομίζω πως εχθρός μου είν’ ο χρόνος
και νιώθω το μυαλό μου πιο θολό.
Στις πέντε το πρωί μου λείπεις τόσο,
δεν ξέρω τι να πω, θα τρελαθώ,
και πάλι το σταυρό μου θα σηκώσω,
στο λέω, δεν μπορώ να σ’ αρνηθώ.
Δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
και δεν μπορώ τη μοναξιά να συνηθίσω,
δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
κι αν δε θα `ρθείς θα τρελαθώ και θα λυγίσω.
Στις πέντε το πρωί κι η νύχτα ακόμα
μου κρύβει της καρδιάς τον ουρανό,
και πες μου πώς να μπω σε άλλο σώμα
για σένα ξενυχτάω και πονώ.
Δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
και δεν μπορώ τη μοναξιά να συνηθίσω,
δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
κι αν δε θα `ρθείς θα τρελαθώ και θα λυγίσω.