Τα παιδιά που ’χουν στα μάτια την ατέλειωτη νυχτιά (Ελένη Δήμου)
και βαδίζουν ψηλαφώντας, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χάρις Αλεξίου)
Και σ’ εκείνα που κυλάει μες στο αίμα τους αργά (Τάκης Μπινιάρης)
της Μεσόγειος το Στίγμα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου. (Χάρης Βαρθακούρης)
Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά που δεν μπορούνε να μιλήσουνε σωστά (Αλέκα Κανελλίδου)
κι όμως σου χαμογελούνε, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Πασχάλης)
Μα κι εκείνα που μιλάνε με τα χέρια μοναχά (Βίκυ Μοσχολιού)
και στα χείλη σε κοιτάνε, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δημήτρης Μητροπάνος)
Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου.
Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά που ’χουν κορμάκια γερασμένα σκελετά, (Ελπίδα)
ντοκουμέντα του καιρού μας, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δούκισσα)
Τα παιδιά που γεννηθήκαν σαν τα δέντρα δυνατά, (Γιώργος Πολυχρονιάδης)
μα τους σπάσαν τα κλωνάρια, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βλάσης Μπονάτσος)
Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου.
Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά των ιδρυμάτων, τα αγριεμένα σαν θεριά (Αντώνης Καλογιάννης)
σε κλουβιά παραπτωμάτων, είναι άνθρωποι και αυτά. (Μαρινέλλα)
Τα παιδιά που τα χωρίζει των γονιών η διαφορά (Φίλιππος Νικολάου)
ίδια μοίρα τα ορίζει, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χριστιάνα)
Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου.
Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά τα ορφανεμένα σαν μοναχικά πουλιά (Τόλης Βοσκόπουλος)
που δεν βρήκανε κανένα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Άννα Βίσση)
Τα παιδιά είναι το γέλιο που ομορφαίνει τη ζωή, (Γιάννης Πάριος)
όποια να ’ναι, όπως να ’ναι, είναι το αύριο που θα ’ρθει. (Λίτσα Διαμάντη)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου.
Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά που απλώνουν χέρι, χέρι που έλεος ζητά (Δάκης)
από ανάγκη ποιος να ξέρει, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Μπέσσυ Αργυράκη)
Τις φιγούρες μας τις γκρίζες χρωματίζουν τα παιδιά, (Τάνια Τσανακλίδου)
βάζουν κίτρινο, γαλάζιο και μια κόκκινη καρδιά. (Κώστας Τουρνάς)
Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου.
Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Δώσε κι εσύ την ψυχή, την καρδιά σου.
Νιώσε πως είναι κι εκείνα παιδιά σου. (Κώστας Χατζής και χορωδία)