Μ’ αρέσ’ η θάλασσα γιατί μου μοιάζει,
μ’ αρέσει, σ’ άκουγα να λες κρυφά,
πότε αγριεύεται, βόγγει, στενάζει
και πότε ολόχαρη παίζει, γελά.
Δεν είν’ όλόξανθη σαν τα μαλλιά μου;
Δεν είν’ ο κόρφος μου σαν τον αφρό;
Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μου
δεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό;
Μ’ αρέσ’ η θάλασσα, γιατί μου μοιάζει
κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά…
Μη στη καρδούλα μου, μη δε φωλιάζει
αγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά;
Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένη
φαρμάκι μου `σταζες μες στην ψυχή,
τη ζήλεια σου έβλεπα ξαγριωμένη,
στα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.
Τότ’ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σου
τη φλόγα σου `σβησα με δυο φιλιά,
την όψη εβύθισα μές στα μαλλιά σου,
στο κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.
"Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.
Μη μ’ αγριεύεσαι, πλάγιασ’ εδώ…
Θά `μαι για σένανε γλυκό λιμάνι.
Τι αξίζει η θάλασσα δίχως γιαλό;"