Στα ξενυχτάδικα για σένανε μεθάω
ο έρωτας σου μ’ έχει κάνει δυστυχή.
Με περιφρόνησες κι ακόμα σ’ αγαπάω
και με το δάκρυ μου νερώνω το κρασί.
Καρδιά στα στήθια σου δεν είχες ούτε αίμα
γιατί απορείς για το καλύτερο παιδί.
Χωρίς αιτία με το χέρι σου μου δίνεις
το εισιτήριο για την καταστροφή.
Τι να τον κάνω τον καφέ που με κερνάτε
κι αν ξεμεθύσω τι θ’ αλλάξει στη ζωή.
Παρηγοριά υπάρχει μόνο στο ποτήρι
και μεθυσμένο να ‘ρθει ο χάρος να με βρει.