Βγάλτε τα λιοντάρια έξω στην αρένα
σπάσαν στα μηλίγγια του μυαλού τα φρένα
και η μοναξιά μου πέτρα της ερήμου
έχει ακονίσει το γυμνό σπαθί μου.
Βγάλτε τα λιοντάρια και να περιμένω
πιο σκληρό μου μοιάζει κι απ’ το πεπρωμένο
κι η γριά η μοίρα άφωνη παρέκει
μια ματιά να ρίξει σαν αστροπελέκι.
Μια παιγνιδιάρικη ανταύγεια
χόρεψε πάνω στη μαρμάρινη παγωνιά
του αρχαίου βασιλείου
κι η αλλόκοτη σκιά μου
έβγαλε τα ρούχα του ζητιάνου
φόρεσε το χαμόγελο ενός παιδιού
ενός τρελού κι ενός φονιά
και πιάνοντας τα κέρατα του τράγου
ξεχύθηκε στη ράχη του πελάγου.
Βγάλτε τα λιοντάρια έξω στο κατώφλι
ράγισ’ η καρδιά μου και της γης το τσόφλι
και φωνές πηδούνε σαν ηφαίστειου λάβα
το σκοινί, μου λένε, της ζωής σου τράβα.
Βγάλτε τα λιοντάρια έξω στην πλατέα
για να ‘ρθεί ο κόσμος να χαρεί τη θέα
που θα παντρευτούνε φώτα και σκοτάδια
Είναι οι πληγές μου του Θεού τα χάδια.
Αυτά που λέω τα ‘χουνε πει
οι κέδροι της Κισσάμου στο Γαρμπή
τα πουλιά της Μαύρης Κορφής στα σύννεφα
και τ’ αστέρια τ’ ουρανού στο απύθμενο χάος
αλλά όλα τούτα είμ’ εγώ
γιατί είμαι φτιαγμένος
απ’ τις σάρκες τους και τις στιγμές τους.