Το ποτήρι μου κρατάω
συντροφιά όταν διψάω
κι έτσι τ’ όνομα μου βγάλανε.
Κι είπανε ότι μεθάω
και σωστά δεν περπατάω
τάχατες ο έρωτας σου ότι με μάρανε.
Τάχατες ο έρωτας σου πως με μάρανε.
Μα καλύτερα το μάτι
παρά τ’ όνομα που βγήκε,
το δικό σου το γινάτι
κάτι ζήταγε και βρήκε.
Το ποτήρι τ’ αγαπάω
και τα βράδια που διψάω
φίλος πάντα και με κράτησε.
Όχι δεν το παρατάω
και στη γη γερά πατάω
αφού βλέπω την καρδιά σου πόσο ξεστράτισε.
Αφού βλέπω την καρδιά σου πως ξεστράτισε.
Μα καλύτερα το μάτι
παρά τ’ όνομα που βγήκε,
το δικό σου το γινάτι
κάτι ζήταγε και βρήκε.