Θυμάσαι που ζωγράφισες με άσπρη κιμωλία,
στον πίνακα, αχ, μια καρδιά
και έγραψες προσεκτικά Λευτέρης και Μαρία,
μπροστά σε όλα τα παιδιά.
Τώρα περνάς και δεν μιλάς,
δε θέλεις να με ξέρεις,
που έμεινα στον Πειραιά, ο φουκαράς
και έγινα και έγινα μπαρμπέρης
και έγινα και έγινα μπαρμπέρης.
Θυμάσαι που καθόμασταν στη σιδερένια σκάλα
κι έλεγα, αχ, πώς να σ’ το πω,
και τρέξαν κανα δυο παιδιά και το 'παν στη δασκάλα,
πως μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ.
Τώρα περνάς και δεν μιλάς,
δε θέλεις να με ξέρεις,
που έμεινα στον Πειραιά, ο φουκαράς
και έγινα και έγινα μπαρμπέρης
και έγινα και έγινα μπαρμπέρης.