Παραμερίστε, δάκρυα,
παραμερίστε, λύπες!
Βραδιές μου αξημέρωτες και ώρες μου πικρές,
χτύπησε την πόρτα μου τ’ αγαπημένο χέρι,
πήρε μαχαίρι και σκότωσε το χτες.
Φεγγάρι μου κι αστέρια μου,
απόψε μες στα χέρια μου κρατάω τη γη.
Όλη νύχτα αγκαλιά του,
λιγωμένη απ’ τα φιλιά του,
θα μ’ έβρει η αυγή.
Παραμερίστε, σφάλματα,
δικά του και δικά μου!
Εγώ τον εσυγχώρησα για άλλη μια φορά,
άνοιξα την πόρτα μου να τον καλωσορίσω,
κι αν θα δακρύσω, θα είναι από χαρά.
Φεγγάρι μου κι αστέρια μου,
απόψε μες στα χέρια μου κρατάω τη γη.
Όλη νύχτα αγκαλιά του,
λιγωμένη απ’ τα φιλιά του,
θα μ’ έβρει η αυγή.