Ξυπνάς μεσάνυχτα γιορτής, βγαίνεις στο δρόμο για να δεις
ανθρώπους να κυκλοφορούν, λευκά χαμόγελα φορούν.
Νιώθεις πια ξένος και βουβός, βλέπεις τα πράγματα αλλιώς
κι ίσως να φταίμε εγώ κι εσύ, ίσως να φταίν’ όλοι αυτοί...
Όμως πού να σε ψάξω πού,
πες μου πού να σε ψάξω πού.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.
Ξυπνάω μεσάνυχτα γιορτής, μέσα στο σπίτι πια κανείς.
Είναι οι σκέψεις μου βαριές, είναι κι οι τσέπες μου αδειανές
βλέπουν τα μάτια μου θολά, νιώθω τα χείλη μου στεγνά
ίσως να φταίμε εγώ κι εσύ, ίσως να φταίμε όλοι μαζί...
Όμως πού να σε ψάξω πού,
πες μου πού να σε ψάξω πού.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.
Έτσι που χάθηκες
για πάντα ξεχάστηκες.