T’ άσπρο φουστάνι σου κοιτώ
κι όπως φυσάει σ’ ακολουθώ
ένας αέρας στα μαλλιά σου με τυλίγει.
Eρχονται βράδια που αγρυπνώ
και μες στο σπίτι τριγυρνώ
σαν ξεχασμένος σε σταθμό, σαν ένας ξένος.
Δώρο του κόσμου, σκοτάδι μου και φως μου,
Δώρο του κόσμου, σημάδι μου
Eίναι δική σου η σκιά
που ησυχάζει την καρδιά
κι η αγωνία με ξεχνά κι αποκοιμιέμαι.
Nα σέ `χω τάχα ονειρευτεί;
Ψέμα αν είσαι θα φανεί,
μα η λαχτάρα μου για σένα είναι πόνος.