Ας ήταν αν σταμάταγα
να μην περνούν τα χρόνια,
όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς
να ζούσε χίλια χρόνια.
Κατακαημένε άνθρωπε
μην κλαις και συλλογιέσαι,
σαν λεοντάρι θρέφεσαι
και σαν δροσιά χαλιέσαι.
Κανείς δεν ξέρει τη στιγμή
πότε θ’ αναχωρήσει,
του χάρου το γραμμάτιο
πότε θα το ξοφλήσει.
Κατακαημένε άνθρωπε
μην κλαις και συλλογιέσαι,
σαν λεοντάρι θρέφεσαι
και σαν δροσιά χαλιέσαι.
Τα χρόνια φεύγουν γρήγορα
και ότι ζει πεθαίνει,
σ’ αυτό το ψεύτη τον ντουνιά
ποτέ δε ξαναβγαίνει.
Κατακαημένε άνθρωπε
μην κλαις και συλλογιέσαι,
σαν λεοντάρι θρέφεσαι
και σαν δροσιά χαλιέσαι.