Αχ, κορμί μου πονεμένο, είσαι καταδικασμένο,
μεσ’στη παλιοκοινωνία όλο πίκρες κι αγωνία.
Ως τα πέρα τα πέρατα του κόσμου
φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.
Τόσο κόσμο έχω σώσει και ότι είχα το έχω δώσει,
μα ο κόσμος, τι να γίνει, δε θυμλαται καλωσύνη.
Ως τα πέρα τα πέρατα του κόσμου
φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.
Αχ, καρδιά μου πικραμένη, θα ‘σαι πάντα ματωμένη
με του κόσμου τη κακία σε πληγώνει η αδικία.
Ως τα πέρα τα πέρατα του κόσμου
φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.