Και τι μ’ αυτό, πως ξανανθίσαν κρίνοι
κι από ευωδιές, όλη η γη, μοσχοβολά,
αφού εγώ δεν υπάρχω πια για 'κείνη
και τι μ’ αυτό, πως η άνοιξη γελά.
Δεν είμαι πια απ’ αυτούς που διασκεδάζουν,
και την άνοιξη γιορτάζουν στην εξοχή,
δεν είμαι πια για χαρές και για λουλούδια,
έχω πένθιμα τραγούδια μέσ’ στην ψυχή.
Ανοιξιάτικο αεράκι, φορτωμένο Πασχαλιά,
τι κι αν έρθεις μ’ ένα χάδι, τα καινούργια μου φιλιά,
τον χειμώνα τα ποτίζει των ματιών μου η βροχή
και ανθίζουνε για 'κείνη, κάθε τέτοια εποχή.
Και τι μ’ αυτό, πως ξανάρθαν χελιδόνια
κι έχουν χαρές στην παλιά τους τη φωλιά,
αφού εγώ στην καρδιά μου έχω χιόνια
και φυλαχτό, τα ξανθά της τα μαλλιά.
Δεν είμαι πια ο τρελός οπού νομίζει
πως την άνοιξη γυρίζει, τρελή καρδιά,
δεν είμαι πια για κιθάρες, για σελήνη,
όλα τα 'σβυσεν εκείνη σε μια βραδιά.
Ανοιξιάτικο αεράκι, φορτωμένο Πασχαλιά,
τι κι αν έρθεις μ’ ένα χάδι, τα καινούργια μου φιλιά,
τον χειμώνα, τα ποτίζει των ματιών μου η βροχή
και ανθίζουνε για 'κείνη, κάθε τέτοια εποχή.