Το σώμα πλάγιασε στους δρόμους
κι έτσι απλά φτερούγισε στους ώμους
μια μικρή κραυγή που θύμιζε φόνο
τα χέρια μου κουράστηκαν μόνο.
Σε χαμόγελα την άνοιξη έκρυψες
κι όταν έβρεξε μου την έδειξες
μα πάλι θ’ ανήκω στο τίποτα
ποτέ δε ρώτησες πως είναι το τίποτα.
Ανεβαίνω ψηλά
κρατάω ζωή στο βλέμμα
η μοίρα στις κόγχες και ύψος χάνω
θα ζήσω χωρίς εσένα ή θα πεθάνω.
Ναυάγησαν τα όνειρα στους όρκους
σαν τα νερά που στέρεψαν στους τόπους
εκεί που κάποτε περίμενα να `ρθεις
της μοναξιάς μου έγινα ο θεατής.
Αν θες να πέσεις μες στο χάος μου τώρα
έλα και τρέξε σαν παιδί στην κατηφόρα
κι αν το σκοτάδι σε πάρει, μη φοβηθείς
δε θα είναι αρκετό, για να μη με δεις.