Με το θρόισμα του ανέμου και μην τρέξεις να με φτάσεις
θα γλιστρήσω απ’ τη σκιά σου και θα πάρω αποστάσεις
να ξεφτίσω το κραγιόν σου που χορεύει στο μπουκάλι
να στεγνώσω απ’ το άρωμά σου και ο διάολος ας με πάρει
Με τα νεύρα μου σπασμένα κι ηθικό τσαλακωμένο
παίζουν πόκερ οι ορμές μου σ’ ένα μπαρ λεηλατημένο
με όποιο κράχτη με σταμπάρει κι όποια σάρκα μου γυαλίσει
να αποδράσω απ’ το είδωλό σου κι ας μη βρω ποτέ μου λύση
Φύγε έλα κόβομαι στα δυο, γδύσου ντύσου πύργοι στο κενό
κλάψε γέλα φύλλο και φτερό, στήσου κρύψου μη σε ξαναδώ
Σαν την άμμο της ερήμου με οινοπνεύματα ληγμένα
στραπατσάρω αναμνήσεις, ρίχνω άγκυρες στην ξέρα
και τραβιέμαι στο ημίφως με περσόνες που βυζαίνουν
ένστικτα αφορισμένα που ανασταίνουν και πεθαίνουν
Δε με νοιάζει το κρεβάτι που όλο τρίζει κι όλο γέρνει
ούτε η βρώμα που με πάθος πριν μ’ αγγίξει μου τα παίρνει
μα είναι τα άθλια τα στιχάκια που με στήνουνε στον τοίχο
κάποιας Έλσας μ’ έναν Φάνη αγκαλιά στο Πόρτο Ρίκο
Στη μεγάλη πολιτεία ποιος μπορεί να βάλει βέτο
καθρεφτάκια στα φανάρια, όρθιες γόβες με στιλέτο
ν’ αντιφέγγει στις βιτρίνες της Αιόλου απεγνωσμένα
το τικ τακ απ’ τα τακούνια σου αγκαλιά με τον καθένα
Φτερωτός θεός με γκάζια που ζητάει το πάνω χέρι
όταν σβήνει κάποιο αστέρι, χάνεται ένα καλοκαίρι
κάτι αλλοδαπές φιγούρες μου γελάνε με άδειο ύφος
και δυο αδέσποτα με γλείφουν σαν να τα ωθεί ένας γρίφος
Νοσταλγός αρχαίων μύθων σαν την μπύρα που αφρίζει
κι ας μην έχω περιθώρια, βάλτε τώρα που γυρίζει
μέσα μου όλα είναι ίδια, έξω μοιάζουν όλα ξένα
κι η συνείδηση ας ουρλιάζει...περασμένα ξεχασμένα...
Πάει πεντέμιση, φυσάει, ρίχνει δίχτυα η πρώτη αχτίδα
πώς τρελαίνονται οι πυξίδες που έχουν χάσει την πυξίδα
δεν πηδιέται η νοσταλγία, ξημερώνει θα την πέσω
στον καφέ γλυκιά απιστία να σε σβήσω με espresso