Που το βρίσκουν, που λες, τα λουλούδια,
τέτοιο χρώμα που δίνει χαρά;
Έτσι γράφει κι ο κόσμος τραγούδια,
που τα βάζει η ψυχή για φτερά.
Δε πεθαίνει του κόσμου η ελπίδα,
δε χρεώνει το φως το πρωί,
πρωτοσέλιδο σ’ εφημερίδα:
δε θα πάει η Ελλάδα κλαφτή.
Κι αν μας σφάζουνε με το γάντι
τα λαμόγια που λέν’ αγορές,
βάστα τώρα καρδιά μου, αβάντι,
κι στο φινάλε άμα λάχει κάν’ τη.
Κι αν μας σφάζουνε με το γάντι
να μη πάρουμ’ ανάσα καμιά,
βάστα πάλι καρδιά μου, αβάντι,
κι στο φινάλε άμα λάχει κάν’ τη.
Βάστα πάλι καρδιά μου, αβάντι,
κι αν είναι κάν’ τη εσύ τη ζημιά.
Πρόζα: Η εξουσία φοβάται, όποιον βγάζει στη σκηνή το σκοτεινό της πρόσωπο. Και καλά κάνει! Ένα γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί να τους θάψει όλους.
Ο Δίας τη κουβάλησε, στα χέρια την Ευρώπη,
και τώρα που γαιδούρεψε, μας κάνει όλους τόπι.
Ο Δίας τη κουβάλησε, στα χέρια την Ευρώπη,
και τώρα που γαιδούρεψε… Ωχ, ωχ…
Που το βρίσκουν, που λες, τα λουλούδια,
τέτοιο χρώμα που δίνει χαρά;
Έτσι γράφει κι ο κόσμος τραγούδια,
που τα βάζει η ψυχή για φτερά.
Δε πεθαίνει του κόσμου η ελπίδα,
δε χρεώνει το φως το πρωί,
πρωτοσέλιδο σ’ εφημερίδα:
δε θα πάει η Ελλάδα κλαφτή.
Κι αν μας σφάζουνε με το γάντι
τα λαμόγια που λέν’ αγορές,
βάστα τώρα καρδιά μου, αβάντι,
κι στο φινάλε άμα λάχει κάν’ τη.
Κι αν μας σφάζουνε με το γάντι
να μη πάρουμ’ ανάσα καμιά,
βάστα πάλι καρδιά μου, αβάντι,
κι στο φινάλε άμα λάχει κάν’ τη.
Βάστα πάλι καρδιά μου, αβάντι,
κι αν είναι κάν’ τη εσύ τη ζημιά