Στο Μεσολόγγι εγεννήθηκε η Ελλάδα
χίλιες φορές και κει θα ξαναγεννηθεί.
Θα’ ν’ οι ψυχές μας όλες άσβηστη λαμπάδα
και θα `ναι πάλι Ανάστασης παραμονή.
Στις Θερμοπύλες τον Μπραΐμη δεν τον είδες,
γιατί του Ξέρξη είχε βάλει την στολή.
Μες στο τσουκάλι βράζαν πάλι οι τσουκνίδες
κι ετοιμαζόσουν για της μάχης τη γιορτή.
Είν’ η ζωή μου Μεσολόγγι, Χάνι της Γραβιάς,
είν’ η φωνή μου Σούλι, «Εδώ Πολυτεχνείο.
Αν θες να πας μπροστά, θυμίσου πίσω να κοιτάς,
κι από τη μια φωτιά, σ’ άλλη φωτιά να περπατάς.