Το δάκρυ το σταχτί, μια βόλτα μικρή
κάνει πάνω από το πρόσωπο,
σταματά εδώ κι εκεί,
γραμμές σιδηροδρομικές,
ίσιες και σταυρωτές,
συναντιώνται σ’ ένα πρόσωπο
που μοιάζει τόσο απρόσωπο
κι είναι δικό μου.
Είναι δικό μου το πρόσωπο κάθε βραδιά
και στον καθρέφτη, μαζί κάνουμε μια βουτιά.
Κι έτσι παίρνω το τρένο μου, το μεταξένιο μου,
σύγχρονο και διαστημικό,
στο μισοσκόταδο το σιδερένιο μου.
Όλα γυρίζουν, χάνονται μ’ ένα ρυθμό.
Κι έτσι παίρνω το τρένο μου, το μεταξένιο μου,
σύγχρονο και διαστημικό,
στο μισοσκόταδο το σιδερένιο μου.
Όλα γυρίζουν, χάνονται μ’ ένα ρυθμό.