Δυο σταγόνες ενώθηκαν, κυλήσαν στο λαιμό σου
δυο περιστέρια φτερούγησαν πάνω στον ουρανό σου.
Ένα ζευγάρι αγκαλιάστηκε δάκρυσε η ματιά μου
ένα σημάδι χαράχτηκε για πάντα μες στην καρδιά μου.
Αχ και να γινόταν να `ρχόσουν ξανά
να ξανασμίγαμε πάλι.
Έτσι να στεκόσουν στην πόρτα μπροστά
σαν ήλιος και σαν φεγγάρι.
Που είσαι μάτια μου, που ξεχνάς και ποια χείλια ματώνεις
πόσο πια θα με τυραννάς, πόσο θα με σκοτώνεις.
Ρίξε θεέ μου μια αστραπή, μια καταιγίδα, μια μπόρα
όλο το σύμπαν να ανατραπεί δίχως ελπίδα ζω τώρα.
Αχ και να γινόταν να `ρχόσουν ξανά
να ξανασμίγαμε πάλι.
Έτσι να στεκόσουν στην πόρτα μπροστά
σαν ήλιος και σαν φεγγάρι.