Καρδιά, πληγωμένη μου καρδιά,
είναι βαριά η αλυσίδα, είναι βαριά.
Στο κελί, μέσα στου πόνου το κελί
δε θα ’ρθει ξανά η Κυριακή.
Ποιος σε πήρε μακριά,
ποιος μου πήρε τα κεριά;
Μες στην κόλαση που ζω
σκοτάδι είναι πυκνό
και δεν μπορώ να βγω.
Γιατί, αχ, γιατί;
Πονάν στην καρδιά μου οι πληγές,
οι πιο πολλές είν’ από σένα που ’φυγες.
Μια φωτιά, μέσα μου καίει μια φωτιά,
σαν καρφιά γυρνούν τα παλιά.
Ποιος σε πήρε μακριά,
ποιος μου πήρε τα κεριά;
Μες στην κόλαση που ζω
σκοτάδι είναι πυκνό
αχ, και δεν μπορώ να βγω.
Γιατί, αχ, γιατί;