Τρέχεις – πού πας και τρέχεις;
Πες μου τι έχεις και δε μ’ αντέχεις.
Και τρέχεις – πού πας και τρέχεις;
Πες μου τι έχεις και δε μ’ αντέχεις,
δε μ’ αγαπάς.
Φοράω το μαύρο μου φουστάνι
και με απόγνωση κοιτάζω το ταβάνι.
Βουτάω την πένα μου με θλίψη στο μελάνι
για να σου γράψω "σε μισώ, δε σε μπορώ άλλο πια".
Ξανά τα χέρια μου απλώνω
και αγκαλιάζω μοναξιά, κενό και πόνο
κι εσύ χορεύεις μες στα κλαμπ με σένα μόνο.
Τέτοια κατάντια, τι να πω, δεν τη μπορώ άλλο πια,
στο γενικά, στο πουθενά.
Κρίμα, σου λέω, κρίμα,
σου στέλνω σήμα γιατί `σαι θύμα.
Τι κρίμα, σου λέω, κρίμα,
σου στέλνω σήμα, μόνο βιτρίνα
μη μου πουλάς.
Φοράω το μαύρο μου φουστάνι
και με απόγνωση κοιτάζω το ταβάνι.
Βουτάω την πένα μου με θλίψη στο μελάνι
για να σου γράψω "σε μισώ, δε σε μπορώ άλλο πια".
Και ντρέπομαι που μεγαλώνω
σε λάθος τώρα εποχή, σε λάθος χρόνο,
να μη με θέλεις κι όμως να μου το χρεώνω.
Τέτοια κατάντια, τι να πω, δεν τη μπορώ άλλο πια,
στο γενικά, στο πουθενά.