Θυμάμαι πάντα με χαρά
τα χρόνια μου στον Πειραιά
Πασαλιμάνι. Τουρκολίμανο. Καστέλα.
Ραντεβουδάκια στα κλεφτά,
ξενοδοχεία βιαστικά
και το μεγάλο το αμόρε με τη Στέλλα.
Στου Μπελαμί το ουζερί
που κάτω πέφταμε ξεροί
γιατί ρουφάγαμε βερμούτ με καλαμάκι.
Ονειρευόμαστε μια ντραμς
και στριμωχνόμαστε στους Charmes
στα μουσικά τα πρωινά για το καμάκι.
Ο Πειραιάς είναι η πόλη που μου κάνει,
ο Ολυμπιακός και το Πασαλιμάνι,
τις Κυριακές που τα παιδιά σαν μια σημαία
βάφουνε κόκκινη όλη την προκυμαία.
Στου Παπασπύρου παγωτό
πάντα με ντύσιμο σωστό
και Γαλλικά επάνω απ’ το Μυροβόλο.
Βόλτες στα κότερα μετά
με την Αννούλα αγκαλιά
και η καρδιά μου να πηγαίνει πολυβόλο.
Η φαβορίτα μακριά
και η καμπάνα μας φαρδιά
και Καρελάκι που καπνίζαμε στη ζούλα.
Τα καλοκαίρια μ’ ώτο στοπ
στο «On the Rocks» χια λίγη ποπ
κι ύστερα μπάνιο ολοτσίτσιδοι στη Βούλα.