Από μικρό παιδί γούσταρα αταξίες
και πρώτος ήμουνα μέσα στους ταραξίες
και με κρατούσαν με το ζόρι μες την τάξη
αφού ορκιζόμουνα πως θα `μουνα εντάξει
μπήκα στο νόημα νωρίς πήρα χαμπάρι
παιδάκια ήμασταν στημένα σα φαντάροι
σε μια ατέλειωτη γραμμή σε προσοχή
και τότε ήτανε μονάχα η αρχή
Και κάναμε έρωτα χορεύοντας τα μπλουζ
και τα κορίτσια στα κρυφά φόραγαν ρουζ
οι μέρες βγαίναν όλες ίδιες με καρμπόν
και τι να γράψεις στις εκθέσεις ιδεών
Μετά τα ζόρια για να μπεις πανεπιστήμιο
το φανταζόμουν σαν μπαμπούλα και σα δήμιο
ο μόνος τρόπος να χαρεί λίγο ο πατέρας
και εγώ να πάψω να αισθάνομαι σαν τέρας
δεν τα κατάφερα σε τίποτα απ’ αυτά
το μόνο που `μαθα για πάντα και σωστά
ήταν να ανοίγω τεντωμένη την παλάμη
και να πηγαίνω πάντα κόντρα στο ποτάμι
Και κάναμε έρωτα χορεύοντας τα μπλούζ
και τα κορίτσια στα κρυφά φόραγαν ρουζ
οι μέρες βγαίναν όλες ίδιες με καρμπόν
και τι να γράψεις στις εκθέσεις ιδεών