Σφίγγω τα δόντια ώσπου να ματώσουν τα ούλα
ναι είναι δύσκολα μα δε θα κλαίω σαν αδερφούλα.
Δεν έχω λόγια όσους μου σταθήκατε να ευχαριστήσω,
μα έχει φτάσει η ώρα μόνος μου ν’ αντιμετωπίσω
όσα με πλήγωσαν, όσα πολέμησα και με λύγισαν
και τι να λέει ε; Ουσιαστικά δε με νίκησαν.
αντίθετα με δίδαξαν μάθημα ένα
και το τραγούδι αυτό δεν είναι για σας μα για μένα.
Είναι για μένα γιατί όποιος και να μου τα πει
μπαίνουν απ’ το ένα και βγαίνουν απ’ το άλλο αφτί.
Είναι από μένα για μένα
και τα βράδια τα μεθυσμένα
που αρνείται το μυαλό τα δεδομένα να δεχτεί.
Για μένα που με είδα γονατισμένο,
με είδα απελπισμένο στο πάτωμα σωριασμένο
Για μένα που οι πληγές μου ακόμα αιμορραγούν
και είναι δύσκολο να τις αγνοήσω γιατί πονούν.
Μα δεν πειράζει γιατί ο πόνος μου δεν είναι άσκοπος
μένει εκεί μένει εκεί για να μου θυμίζει πως είμαι άνθρωπος
μ’ αισθήματα, με καλές στιγμές και με προβλήματα,
που έκανε μα και θα ξανακάνει λάθος βήματα πολλά.
Τα πράγματα δεν πάνε καλά
μα θα τ’ αντέξω τι να κάνεις έτσι πάνε αυτά.
Κι αφού η ζωή δεν κάνει εξαιρέσεις για κανένα,
κάνω εγώ ένα τραγούδι που είναι μόνο για μένα.
Σφίγγω τα δόντια ώσπου να ματώσουν τα ούλα
ναι είναι δύσκολα μα δε θα κλαίω σαν αδερφούλα.
Δεν έχω λόγια όσους μου σταθήκατε να ευχαριστήσω,
μα έχει φτάσει η ώρα μόνος μου ν’ αντιμετωπίσω
όσα με πλήγωσαν, όσα πολέμησα και με λύγισαν
και τι να λέει ε; Ουσιαστικά δε με νίκησαν.
αντίθετα με δίδαξαν μάθημα ένα
και το τραγούδι αυτό δεν είναι για σας μα για μένα.
Είναι για μένα που μου `τυχε ο κλήρος
ν’ αποκτήσω μια πληγή που ξέρω πως δεν θ’ αναρρώσει πλήρως.
Για μένα που πάντα θα σηκώνομαι στα πόδια μου
ακόμα κι αν νοκ αουτ θα με βγάζει ο κάθε γύρος.
Για μένα και τα τόσα μου απωθημένα
που σιγά σιγά διαγράφω απ’ τη λίστα ένα ένα.
Για μένα που χάθηκα σε αλκοόλ μπουκάλια
γιατί δεν ήθελα να με δει κανείς σε τέτοια χάλια.
Όμως να `μαι το φως της μέρας πλέον δε φοβάμαι,
φίλοι μου διαλέξτε μέρος και προορισμό να πάμε.
Κι όσοι τη ψυχολογία μου γαμήσατε επίτηδες
ένα πράγμα έχω να σας πω... ΣΑΣ ΛΥΠΑΜΑΙ
Για μένα που δεν φοβήθηκα να αγαπήσω,
που έβλεπα το τέλος μα διάλεξα να το ζήσω
κι όσο για σένα που έκανες επιστήμη το ψέμα
δεν χαραμίζω πια άλλο μελάνι από την πένα.
Σφίγγω τα δόντια ώσπου να ματώσουν τα ούλα
ναι είναι δύσκολα μα δε θα κλαίω σαν αδερφούλα.
Δεν έχω λόγια όσους μου σταθήκατε να ευχαριστήσω,
μα έχει φτάσει η ώρα μόνος μου ν’ αντιμετωπίσω
όσα με πλήγωσαν, όσα πολέμησα και με λύγισαν
και τι να λέει ε; Ουσιαστικά δε με νίκησαν.
αντίθετα με δίδαξαν μάθημα ένα
και το τραγούδι αυτό δεν είναι για σας μα για μένα.