Της Κυριακής σου το φουστάνι έχω φυλάξει
μυρίζει ακόμα γιασεμί η αγκαλιά του,
πόσες φορές μ’ έχει κρατήσει η μυρωδιά του
κι άντεχα μάνα μου η νύχτα να περάσει.
Τα βήματά σου και η φωνή σου έχουν σωπάσει
κι εγώ που θύμωνα σαν έλεγες φυλάξου,
σαν το μικρό παιδί φοβάμαι για φαντάσου
πως μια μέρα η αντοχή μου δεν θα φτάσει.
Εδώ είμαι μάνα μου,
ακόμα αντέχει το κλωνάρι σου
χαράζουν πάνω μου οι έρωτες ονόματα
κι εγώ ακόμα αναζητώ το άγιο χάδι σου.
Εδώ είμαι μάνα μου,
ακόμα αντέχει το κλωνάρι σου
χαράζουν πάνω μου οι έρωτες ονόματα
τις ρίζες μου άπλωσα σε δηλητήρια σώματα.
Άργησα πάλι να κοιμηθώ και ξημερώνει
στης μοναξιάς μου θα χωθώ την βεβαιότητα,
λύγισα μάνα μου με τόση ανωτερότητα
κανείς δεν έμαθε ότι φοβάμαι μόνη.
Κάποιος μου είπε ότι έχω την φωνή σου
και ψιθυρίζω να σε νοιώσω εδώ μαζί μου,
να αντέχεις, να ξεχνάς να συγχωράς παιδί μου
κι έχω ξοδέψει κάθε λέξη απ’ την ευχή σου.
Εδώ είμαι μάνα μου,
ακόμα αντέχει το κλωνάρι σου
χαράζουν πάνω μου οι έρωτες ονόματα
κι εγώ ακόμα αναζητώ το άγιο χάδι σου.
Εδώ είμαι μάνα μου,
ακόμα αντέχει το κλωνάρι σου
χαράζουν πάνω μου οι έρωτες ονόματα
τις ρίζες μου άπλωσα σε δηλητήρια σώματα.