Όλοι βρισκόμαστε βαθιά
Εντός του μέλλοντος μας
Κι ο θάνατος που καρτερά
Είναι ο οβολός μας.
Για τις χαρές που λάβαμε
Και για τις καταιγίδες
Που 'ναι κι αυτές πολύτιμες
Που 'ναι κι αυτές ελπίδες.
Και κάθε εμπόδιο για καλό
Και κάθε εμπόδιο σκάλα
Να την ανέβει ο άνθρωπος
Να κάνει 5 ζάλα.
Αχ! Ο αετός ο έρημος
Που στα φτερά του νιώθει
Τ’ αέρα την αντίσταση
Και με το νου του κλώθει.
Πως θα 'τανε πιο λέφτερος
Σ’ ένα κενό αέρος
Μα θα ΄πεφτε ο φουκαράς
Για δεν υπάρχει μέρος.
Καλύτερο απ’ αυτό εδώ
Καλύτερο από τώρα
Κι ας φέγγουνε οι ουρανοί
Κι ας μαίνεται η μπόρα.
Κι εμείς που ήμασταν οχτροί
Για μέρες, μήνες, χρόνους
Κι ο ένας τ’ αλλού εβάναμε
Διαόλους και τριβόλους.
Φίλοι γεννήκαμε αργά
Με κόπους μα χαλάλι
Και το λουλούδι σαν ανθεί
Έχει αγκαθιού αγκάλη.