Ήσουν ο ήλιος κι εγώ το σύννεφο
την ώρα που ξυπνούσαμε λιωμένα μάτια
σκάψαμε μέσα μας βρίσκοντας την παντοτινή μοναχικότητα του όλου
μα το όλο σκάβει, σκάβει την καρδιά μας
και τούτη η ζωή έχει τη θλίψη
κι ο θάνατος ποιος μπορεί να ξέρει;
κι αυτή η θύμηση των απωλειών είναι ευτυχία;
Έβρεχε τα μεσημέρια, έτρεμαν πουλιά, στον ουρανό.
κοιτάζοντας τον ήλιο.
λα λα λα λα...
Στο τελευταίο παλμικό κύμα μιας αγκαλιάς, ενός χαμόγελου που κάποτε ζήσαν.
Στο θάνατο που μήτε φως δεν ταξιδεύει.
Με πόση φρίκη την ώρα που κλείνουνε τα μάτια.
Σβήνει η φωτιά της ψυχής.
Έκαιγε πυρετός, κι η λάμπα φθορίου.
Η αγάπη χτυπούσε στα σπίτια των γειτόνων.
Πένθιμα.
Μην βρίσκοντας πώς να τη δώσουν και πού.