Φυσάει αέρας μες στο σκοτάδι,
σπάζουν μπουκάλια και ουρλιαχτά.
Όπως και πέρσι έτσι και τώρα
χωρίς λουλούδια, χωρίς φιλιά.
Φωνάζει ο δρόμος μαγευτικά
σαν τις σειρήνες στα πέλαγα.
Σηκώνουν σκόνη τα φορτηγά
και εκείνος πάντα σε μια γωνιά.
Φεύγει πιο μακρυά
γιατί, δεν έχει που να πάει,
δεν έχει που να πάει.
Φεύγει πιο μακρυά
γιατί, δεν έχει που να πάει,
δεν έχει που να πάει.
Τα `χει μετρήσει, το δίχως άλλο
και όλα γύρω μία ψευτιά.
Σκάει στα γέλια μαζί μου τώρα,
οι ιδέες μου λέει είναι κλουβιά.
Τ’ αστέρια, λέει, είναι χαμένα,
παρατημένα μικρά παιδιά.
Καράβια φεύγουν, φεύγουν και τρένα,
κι εκείνος πάντα όπως παλιά.
Φεύγει πιο μακρυά
γιατί, δεν έχει που να πάει,
δεν έχει που να πάει.
Φεύγει πιο μακρυά
γιατί, δεν έχει που να πάει,
δεν έχει που να πάει.