Στων ανέμων το σταυροδρόμι
και στου δάσους τη σκιά,
εγεννήθηκα χειμώνα,
κάποιο βράδυ του Φλεβάρη
Σ’ ένα τόπο που `χει μάθει
απ’ τη γη να ζει, και ξέρει
πως φυτρώνει το σιτάρι
πως τρυγάνε το αμπέλι.
Κει που φώλιασε ο χρόνος
κει που ρίζωσε ο πόνος.
Μες στων λουλουδιών τους κήπους
και στων άστρων τη σιωπή
με των δέντρων το τραγούδι
έζησα μικρό παιδί
σ’ ένα τόπο που δεν ξέρει
τους εμπόρους, τους μεσίτες
πως πουλάν τη γη, το μέλι,
πως χωρίζουνε τις πίκρες.
Κει που στήνει γλέντι ο ήλιος
κει που πλέει το φεγγάρι...