Θάλασσα φουρτουνιασμένη, φθινοπώρου ερχομός
σκέψη μου αλλοπαρμένη, μοιάζεις άστατος καιρός
Σύννεφα βλέπουν τα μάτια, Καλοκαίρι εσύ το λες
γίνεται η καρδιά κομμάτια, λες ξανάρχονται χαρές
R
Που με πας, που μ’ αρμενίζεις,
σκέψη μου απατηλή
κι όταν δείχνω εγώ τη δύση,
βλέπεις την ανατολή
Φύλλα κίτρινα θα πέσουν σαν νεκροί πολεμιστές
γιατί τόλμησαν να γίνουν του καιρού στασιαστές
κι εσύ σκέψη αλλοπαρμένη, με μπερδεύεις πιο πολύ
γιατί λες πως ερωμένη του θανάτου είν’ η ζωή