Αγαπώ τις κεραίες που σκουριάζουν μα δεν ήρθε το μήνυμα
ναυαγώ με ιδέες που βουλιάζουν και πληρώνω το τίμημα
περιμένω συγχώρεση απ’ αυτούς που με πάθος βοήθησα
οργανώνω εκδίκηση γι’ αυτούς που κατάφωρα αδίκησα.
Έχω μάθει να γλεντάω τη φτώχεια, ν’ αγαπάω τον πόνο μου
εκπαιδεύομαι να ρίχνω τα τείχη που στηρίζουν το φόβο μου
διορίζω ένορκους γι’ αυτούς που αθώοι πληρώσανε
αθωώνω τους πρώτους που ανέμελα τους όρκους προδώσανε.
Η σιωπή είναι μέτρο να ζεις, τρόπος για να πεθαίνεις
το σκοτάδι είναι χώρος να δεις, δρόμος για να μαθαίνεις.
Νοσταλγώ τις πληγές που ματώνουν μα ποτέ δε πονέσανε
σημαδεύω αγάπες που δε χώρεσαν σ’ αυτό που πιστέψανε
προκαλώ εφευρέσεις που παλιώνουν σαν όνειρα ανθρώπινα
αρρωσταίνω στη σκέψη ότι έγινε εκείνο που πρότεινα.
Πως σιωπή είναι μέτρο να ζεις, τρόπος για να πεθαίνεις
το σκοτάδι είναι χώρος να δεις, δρόμος για να μαθαίνεις.