Δεν ξέρω πως να περιγράψω
τον εφιάλτη αυτό που ζω.
Έχει στιγμές παραφροσύνης
έχει στιγμές που νοσταλγώ.
Κι εγώ στη μέση μοιρασμένος
με το διπλό μου εαυτό
και την πυξίδα της καρδιά μου
συντονισμένο στο κακό.
Ας θες απ’ τα χέρια σου να σπάσω
Ας μη μου επιτρέπεις να αντιδράσω
Θα δίνω για όσο σ’ αγαπάω
γροθιά στο μαχαίρι
Η καρδιά μου δε δέχεται την ήττα
Δεν τελειώσαμε ακόμη, σου το είπα
Θα δίνω για όσο σ’ αγαπάω
κι ας χάνω από χέρι
Μια γροθιά στο μαχαίρι
Δεν ξέρω πως να περιγράψω
τ’ απλά, τα καθημερινά
Είναι σαν χάρτες που λατρεύεις
μα δε σε βγάζουν πουθενά
Δε με πειράζει που είπες φεύγω
μ’ έχει τσακίσει πιο πολύ
τα δυο σου μάτια που μου λέγαν
μην την ακούς, δεν το εννοεί...