Νιώθω μια βρώμικη ανάσα από παντού να με κυκλώνει
Σ’ ένα βαθύ μεσαίωνα βουλιάζουμε ξανά
Του κτήνους τα φερέφωνα τελετουργούνε
Οι λοβοτομημένοι προσκυνούν γονατιστά
Τους βλέπω απ’ τις οθόνες μεσ’ τη νύχτα να γαβγίζουν
Τους βλέπω στις οθόνες αγέλη από σκυλιά
Που μπήκανε στην έρημη εκκλησία και κοπρίζουν
Και δεν υπάρχει πια κανείς και δε μιλάει κανένας πιά
Στα σκοτινά σαλόνια των βουβών διαμερισμάτων
Μεσ’ των πολυκατοικιών την ερημιά.
Μακάρι να `τανε τραγούδι, μα δεν είναι
Είν’ ένα όνειρο που έρχεται συχνά
Είν’ ένα όνειρο που έρχεται βουβό
Είν’ ένα όνειρο που βλέπω ζωντανό
Με το μυαλό μου τους σκοτώνω έναν ένα
Με το μυαλό μου σαν σκυλιά τους εκτελώ
Και ούτε λέξη ούτε κουβέντα σε κανένα,
Είναι μια λύσσα που την ξέρω μόνο εγώ
Είμ’ ένας ήσυχος αθώος δολοφόνος
Που εγκληματεί προς το παρόν με το μυαλό...