Γυρίζω μες στο σπίτι και ψάχνω τα γυαλιά μου
να δεις που κάποια μέρα θα ψάχνω τα μυαλά μου
ψάχνω από δω, ψάχνω από κει, τα βρίσκω στην ψωμιέρα
τα ίδια μια ζωή, τα ίδια κάθε μέρα
ψάχνω από δω ψάχνω από κει, τα βρίσκω στα σκουπίδια
τα ίδια μια ζωή, βράδυ πρωί τα ίδια...
Ώσπου στο τέλος βαριέμαι απ’ όλα αυτά
μωρέ δεν πας στο διάολο κι εσύ και τα γυαλιά
όχι πως χάνεις και τίποτα σπουδαίο
άμα δε βλέπεις καθαρά, άκου με που σου λέω
Δε χάνεις τίποτα άμα δε βλέπεις τίποτα
καλύτερα θολά κι απροσδιόριστα
όλα τα ήταν μια χαρά αν δεν υπήρχανε που λες
εκείνες οι στιγμές, περίεργες στιγμές
Αν δεν υπήρχαν οι στιγμές που πρέπει να κοιτάξεις
να τις κοιτάξεις καθαρά, και να μην τις ξεχάσεις
Όλα θα ήταν για σένα ιδανικά
αν δεν υπήρχαν οι στιγμές εκείνες τελικά
που πρέπει να τις δεις, ο κόσμος να χαλάσει
κι αν σε χαλάσει αυτό... άσ’ το να σε χαλάσει...
κι αν σε χαλάσει αυτό... άσ’ το να σε χαλάσει...