Σε θάλασσα βαθιά σε είδα να χορεύεις με δελφίνια
Σ’ έχασα στη στεριά, σε είδα πάλι να πετάς με τα πουλιά.
Στη Σμύρνη μια βραδιά σαν πρόσφυγας τα χνάρια σου κρατούσες
Έναν αιώνα μετά, μες την Αθήνα τραγουδάς για λευτεριά.
Στα καλντερίμια οι γέροι σε ζητάν,
και του Αιγαίου όλες οι θάλασσες σε πνίγουν.
Σ’ απόκρυμνες ταβέρνες σε μεθάν,
και του Βαρδάρη οι ανέμοι σε τυλίγουν.
Κι εγώ σαν οδοιπόρος τριγυρνώ,
από την Ξάνθη ως την κορφή του Ψηλορείτη.
Κι από ένα κάστρο σ’ είδα ερημικό,
να πίνεις ούζα μια βραδιά στη Μυτιλήνη.
Το βλέμμα σου φωτιά, θα κάψει όσα η αλήθεια φανερώνει
Και σε χωριού την εκκλησιά, σαν το θεό θα μαγνητίζεις τα παιδιά.
Στην άκρη ενός γκρεμού, με μιαν ανάσα σύννεφα κινούσες
Και πριν βρεθείς παντού, σαν στάχτη έλιωσες στο φως του κεραυνού.
Στα καλντερίμια οι γέροι σε ζητάν,
και του Αιγαίου όλες οι θάλασσες σε πνίγουν.
Σ’ απόκρυμνες ταβέρνες σε μεθάν,
και του Βαρδάρη οι ανέμοι σε τυλίγουν.
Κι εγώ σαν οδοιπόρος τριγυρνώ,
από την Ξάνθη ως την κορφή του Ψηλορείτη.
Κι από ένα κάστρο σ’ είδα ερημικό,
να πίνεις ούζα μια βραδιά στη Μυτιλήνη