Meskenim oldu Çeşmenin parkı, çok yalnız kaldık
En kötü zamanlarımda, yanımda dostlarımı saydım
Herkes adiyken yanımda bi' Erdem bi' Zafer vardı
Mutlu olmak için her gün içip başa sardık
Hayallerim toz duman oldu, kaybımsa bir hayat
Bazense oldu kaldırımlar ya da duraklar yatak
Çocukluğumsa solundan vuruldu kaybettim baştan
Cebimde çalıncak bişe yoktu umutlarımı çaldılar
Hiç bi şey ilaç değil, yaralarımı saramadı kimse
Bi ara akan kanı durdurdu kısada olsa bi melek
Kahverengiydi gözleri mümkün değildi sevmemek
Her gün bekledim aynı sokakta, hiç geçmesede
Olsun geçer diyip yerimde saydım anca
Sırtımı kime yasladıysam sapladılar hep bıça
Adalet saklandırdı ben ne zaman hakkımı savunsam
Değerimiz elbet bilincek bi gün bizde yok olcaz
Karanlığa evlat olduk sesim kesik kesik gelir
Sevda suyuyla yeşeren umutlarım ölüp dirilir
Tabii hiç bi zaman bi şeyden haberi olmadı gidenlerin
Bu şansın talihin sanırım sadece bize var garezi
Nerdeyiz? Loş odalar sizi tatmin eder mi
Yokluk içindeydim ben kimse ekmeğini bölmedi
Sabahtan akşama kadar açtım, okulda hep ezildim
Kimse kırılmasın diye her defasında kestim sesimi
Çok geç olmadan derken çok geç oldu
Gözlerimde yoktu korku belki de bu yüzden av oldum
Annem kadar bende merak ediyorum sonumu
Ben uçsuz bi trenin meçhule giden yolcusuyum
Kaldırımlarla dost olan insanlar dostluğu bilir
Onlarda benim gibidir geçmişte kazık yemiştir
Sevilmemiş itilmiştir, işide hor görülmektir
Konuşmaktan utanıp, şişelere anlatmıştır derdini.