Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε
Αν θέλεις έλα, είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις αν προχωράς ή αν γυρίζεις
Εγώ θα πάω, παίρνω ανάσα βουτάω
Φτάνω στον πάτο, δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ανεβαίνω, τώρα το καταλαβαίνω
Ξανά ανασαίνω, και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ’ αγκάθια, περνάς τ’ αγκάθια
Μονάχα για την προσπάθεια
Ένα μαχαίρι, κρατάει τ’ αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα σου λέει την ίδια φοβέρα
Θα το παλέψεις, ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες, και μη μετράς τόσες νίκες
Γιατί στα αγκάθια, γιατί στα αγκάθια
Μετράει μόνο η προσπάθεια
Βλέπω το μέλλον των κερδισμένων κυπέλλων
Και λέω όχι, τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι
Γιατί είναι τύχη, αν τελικά θα πετύχει
Και δε με νοιάζει που πάω μ’ όποια σου μοιάζει
Καμιά εμπάθεια, καμιά εμπάθεια
Γι αυτούς που κάνουν προσπάθεια
Δεν τους ζηλεύω, μ’ αρέσει απλώς να χαζεύω
Τι έχουν οι άλλοι μες στο δικό τους κεφάλι
Σε τι διαφέρουν, όλοι μπορούν να στη φέρουν
Μ’ αυτά τα χάδια που αφήνουν βαθιά σημάδια
Μη σταματήσεις, μη σταματήσεις
Είν’ η καλή σου προσπάθεια
Μα ποια ζωή σου, θα πάρεις κάτι μαζί σου
Πόσα θα μείνουν, κι αν όσα θέλεις δε γίνουν
Θα γίνουν άλλα, είναι μεγάλη η σκάλα
Δεν πάω πάσο κι αν όλα είναι να τα χάσω
Καμιά ευθύνη, ποτέ μη σώσει και γίνει
Εγώ ομορφιά μου τ’ αγαπάω τα καρφιά μου
Και δεν κολώνω στον πρώτο δυνατό πόνο
Και πες στον χάρο...