Θα ‘θελα να ‘μουν ένα χρώμα του Πικάσο,
μια οργισμένη ματιά του Καζαντζάκη,
στο Βατερλό μια νύχτα να περάσω,
να ‘μουν μια νότα μαγική του Χατζιδάκι.
Να ‘μουν κερί στο τραπέζι του Σεφέρη
στην Ανδρομέδα του να ήμουν μια αράδα
και η ματιά του Καββαδία όταν φέρνει
όλες τις χώρες του κόσμου στην Ελλάδα.
Θα ‘θελα να ‘μουν ένα φωτεινό αστέρι
για να φωτίσω των ανθρώπων το σκοτάδι,
όταν με αίμα γεμίζουν το ένα χέρι
και με το άλλο το σταυρό κάνουν το βράδυ…
Θα ‘θελα να ‘μουν ο εραστής της Μόνα Λίζα
και το χαμόγελό της να ‘κλεβα τα βράδυ,
θα ‘θελα να ‘μουν του Τσε ένα μαχαίρι
στην ιστορία ν’ αφήσω ένα σημάδι.
Θα ‘θελα να ‘μουν μια λέξη του Σωκράτη
σε μία δίκη που κρατάει αιώνια,
του Οδυσσέα ν’ αρπάξω την Ιθάκη
και το ταξίδι να κρατήσει χίλια χρόνια.
Θα ‘θελα να ‘μουν ένα φωτεινό αστέρι
για να φωτίσω των ανθρώπων το σκοτάδι,
όταν με αίμα γεμίζουν το ένα χέρι
και με το άλλο το σταυρό κάνουν το βράδυ…